MUZEUM BURSZTYNU NA WYSPIE SPICHRZÓW W GDAŃSKU

lokalizacja / Gdańsk, Polska
autorzy / Anna Zgadzaj
powierzchnia / 6667m2
rok / 2011
faza / projekt dyplomowy

Budynek muzeum jest istotnym wyznacznikiem jakości przestrzeni publicznej, dlatego też oczekuje się od architektów tworzenia architektury na najwyższym poziomie. Obiekty muzealne posiadają różną tematykę, ekspozycję, lokalizację, stąd też ich przeróżne formy. Wspólnym mianownikiem każdego z nich jest odbiorca, dlatego współczesne muzeum powinno być otwarte na społeczeństwo oraz zachęcać do zwiedzania i pochłaniania wiedzy.

Ideą projektu było zaprojektowanie obiektu, który będzie: sprawnie funkcjonował i realizował potrzeby przyszłych użytkowników, podążał za zmiennością społeczeństwa i świata, wpisze się w kontekst miejsca z wykorzystaniem ciekawej lokalizacji, jaką jest cypel Wyspy Spichrzów wraz z obecnością otaczającej wody oraz połączy zabytkowe relikty historycznego spichlerza „Daleka Droga” ze współczesną architekturą. Istotne było również wykorzystanie nowych technologii i mediów, które dają możliwość osiągnięcia ciekawych efektów wizualnych. Odrzucona została idea muzeum jako świątyni artefaktów epatującej przesadnym patosem i stojącej za ciężkimi murami. Przyjęta została koncepcja muzeum uczestników i procesów, które jest otwarte na publiczność, swoja formą zachęca do wejścia i tętni życiem.

Muzeum nie jest podzielonego na zamknięte kondygnacje z eksponatami umieszczonymi w gablotach, które w matematyczny sposób tworzą podziały wnętrza, jak często to bywa w przypadku tradycyjnych muzeów. Elastyczna, wielopoziomowa przestrzeń, dająca możliwość modyfikacji oraz wystawiania różnego rodzaju ekspozycji i instalacji, jest ciekawszym oraz bardziej przyszłościowym rozwiązaniem.

Bursztyn, będący tematyką Muzeum, stał się inspiracją do zaprojektowania fasady oraz wnętrza. Oglądany pod światło ukazuje swoje wewnętrzne piękno. Półprzezroczysta gra ciepłych barw bursztynu, często w połączeniu z inkluzjami, jest jedynym w swoim rodzaju obrazem stworzonym przez naturę. Inkluzje w bursztynie są wyjściową ideą w koncepcji wnętrza. Patrząc pod światło na zatopione rośliny i zwierzęta, ma się wrażenie, że nie działa na nie siła grawitacji. Ekspozycja składająca się z platform oraz boksów wystawienniczych, zawieszonych na ruszcie stalowym wydaje się lewitować. Oglądane z zewnątrz połączenie barwnej fasady z wiszącą ekspozycją miało na celu stworzenie wrażenia zatopionych inkluzji w bryle bursztynu.

Muzeum składa się z dwóch budynków połączonych ze sobą dwoma łącznikami. Budynek A , to budynek przeznaczony stricte pod ekspozycję oraz usługi towarzyszące, natomiast budynek B to część biurowo–magazynowa wraz z częścią edukacyjną oraz pokojami gościnnymi. Do Muzeum zwiedzający dostają się z poziomu parteru, a z poziomu -1 rozpoczyna się zwiedzanie. Strefa zwiedzania podzielona jest na trzy otwarte kondygnacje, między którymi znajdują się platformy i boksy wystawiennicze oraz komunikacja pionowa.

Znajdując się na dowolnym poziomie wystawy obieramy ją całościowo, jako jeden wspólny organizm. Wraz ze zmianą poziomu zmienia się również percepcja zwiedzającego. Przedmioty mogą być oglądane z różnych wysokości i pod różnym kątem. Elastyczność przestrzeni i otwartość kondygnacji daje możliwość wprowadzania modyfikacji oraz pozwala na prezentowanie nietypowych wystaw np. wiszących instalacji o dużych rozmiarach. W centralnej części między pochylniami rampy znajduje się „wewnętrzny bursztynowy las”, który jest symbolem genezy bursztynu. Może być on również częścią edukacyjną ekspozycji pokazującą proces powstawania bursztynu i jego inkluzji. Zwisająca z platform roślinność nawiązuje do środowiska naturalnego lasu, z którym związany jest bursztyn.

Materiałem użytym w fasadzie jest szkło fotoelektrochromatyczne, które pod wpływem energii słonecznej zmienia swoją barwę na odcienie żółci i brązu. W zależności od dostarczonej energii słońca odcienie mogą być jaśniejsze lub ciemniejsze, tak więc fasada będzie zmieniać swój wygląd wraz ze zmianą pogody. Szkło fotoelektrochromatyczne ma również możliwość regulacji barwienia za pomocą prądu, co pozwala na zwiększenie intensywności barw podczas niskiej emisji promieni słonecznych. W nocy fasada zmienia swoje oblicze – szkło staje się bezbarwne, a wewnętrzne żaluzje zamieniają się w matrycę pokazów multimedialnych.